Mijn reis met de NS

Het is een willekeurige middag in december. Zo eentje waarbij het weer slecht is, maar omdat het bijna winter is dat wordt geaccepteerd. Het is koud, maar er ligt gelukkig geen sneeuw meer. Wel zijn de mensen buiten massaal ingepakt met sjaal, muts en wanten. Ik ben op weg naar mijn werk en daarom zit ik in de bus richting het station. Wanneer er mensen instappen en inchecken, groeten ze de chauffeur en maken nog wat geluidjes om te laten weten dat ze de kou uit zijn. In de bus is het warm, aan de linkerkant van je been zelfs heet, tenminste als je bij het raampje zit. Het leek de makers van deze bus een goed idee om daar heaters te plaatsen. Twee haltes voor het station komen steevast enkele andere buschauffeurs het voertuig instappen. Joviaal groeten ze de chauffeur van dienst, alsof ze de gezellige, maar beetje gekke oom zijn op een verjaardagsfeestje.

Eenmaal aangekomen op het station wurm ik me langs de joviale man, die ondanks al zijn ervaring in de bus denkt dat het handig is om in het middenpad te blijven staan. Wanneer ik de bus uit wil stappen, staat er al een groepje mensen te dringen om in te stappen. Aan de grote van het groepje is te zien dat er voldoende plek is voor iedereen, maar blijkbaar zijn ze bang dat de chauffeur wegrijdt als ik eenmaal ben uitgestapt. Vervolgens loop ik naar de roltrappen, daar tref ik twee vrouwen aan van rond de 40. Eentje met hippe roze handschoentjes en de andere met een gele muts. Ik wil ze passeren, maar ze vertellen elkaar op zo’n luide toon verhalen over hoe ‘lekker gek’ ze zijn, dat ik het opgeef. Ik kijk naar beneden en lees de tekst: ‘rechts staan, links gaan’.

'Aan de grote van het groepje is te zien dat er voldoende plek is voor iedereen, maar blijkbaar zijn ze bang dat de chauffeur wegrijdt als ik eenmaal ben uitgestapt'

Informatiebord
Ik moet de trein naar Rotterdam hebben. Zodra ik de trap op ben gelopen staat er een scherm met de vertreksporen van de treinen. Ik kijk snel of het spoor is gewijzigd, maar kom tot een heel andere conclusie. ‘Deze trein rijdt vandaag niet’, staat er bij de intercity die ik moet hebben. Geen paniek, dan neem ik een volgende. Ik speur op het bord, maar zo ver gaan de tijden nog niet. Ik besluit een ophangbord op te zoeken, die is in drieën gesplitst, dus daar kan veel meer informatie op. Tenminste dat zou je denken, de eerste die ik tref heeft namelijk een storing. Daar lees ik de treinen van 9.00 uur ’s morgens op, maar aangezien het tegen een uur of één is, vermoed ik dat dit niet klopt. Tenzij de vertragingen wel erg op zijn gelopen.

Gelukkig weet ik dat er nog twee van dit soort informatieborden hangen op het station, dus ik besluit verder te lopen. Bij het tweede informatiepunt stuit ik op eenzelfde probleem, wederom werkt het derde deel van het bord niet. Nu geen informatie over treinen van 9.00 uur, maar gewoon dezelfde informatie als op het eerste gedeelte van het bord. Dan maar naar het laatste punt, maar ook daar is het derde stuk van het bord niet in functie. Ik spiek even naar de andere treinen. Ik kan via Schiphol gaan, die trein vertrekt over vier minuten. Ik besluit toch te wachten, want een directe reis is echt een stuk sneller. Na vijf minuten wachten hoor ik de omroeper. De treinen naar Rotterdam rijden niet vanwege een kapotte bovenleiding. Dat wordt toch via Schiphol, wel even wachten want die andere trein heb ik net gemist.

Op het perron komt de trein netjes vijf minuten later dan beloofd aan. Terwijl de machinist hem nog tot stilstand probeert te brengen, ontpopt zich een raar fenomeen naast het spoor. Forensen met koffer gaan met de trein meelopen net zo lang totdat hij stopt. Eentje loopt mij bijna omver en kijkt mij verbaasd aan. Ik geef hem een verwarde blik terug en wacht netjes totdat de trein tot stilstand komt. De deur is recht voor mij. Ik kijk nog even opzij en zie de lopende reiziger achteraan de rij aansluiten voor de volgende deur. Ik loop naar binnen en ga op een plekje bij het raam zitten. Er komt een slank meisje met bruin haar naast mij zitten. Twee minuten later komt ook de verbaasde man de trein binnen gestommeld. Hij moet blijven staan, omdat alle plekken bezet zijn.

'Terwijl de machinist hem nog tot stilstand probeert te brengen, ontpopt zich een raar fenomeen naast het spoor. Forensen met koffer gaan met de trein meelopen net zo lang totdat hij stopt.'

Kleine ADHD'ertjes
We komen aan op Schiphol, maar het lijkt daar op een speeltuin. Gillende en rennende kinderen doen de meelopende forenzen van het andere station na. Ik snel naar de volgende trein, maar door de vertraging van de trein naar Schiphol mis ik die op een haar. Ik kijk en zie hoe hij nog net de tunnel uitrijdt op weg naar Rotterdam. Dan maar de volgende, heb ik mooi tijd om nog even een flesje water te halen. Ik neem de trap naar boven en bekijk de winkeltjes op Schiphol. Ik zie een Burger King met een rij vol hongerige mensen. Die is zo lang dat ik vrees voor kannibalisme het komende half uur. Ook bij de La Place is het enorm druk, maar dan zie ik een Albert Heijn. Ik loop de winkel binnen, maar zie dat ze vandaag geen water verkopen: leveringsproblemen.

Ik besluit maar terug te gaan naar het perron. Weer staan er jengelende kinderen. Ik loop vanwege hen naar een stuk waar het wat rustiger is. Een gezin viel mij op. De moeder van de kleine ADHD’ertjes is druk telefonerend en de vader heeft totaal geen invloed op zijn kinderen. De trein stopt en wederom kan ik direct instappen. Ik neem weer een plek bij het raampje. Als de trein vaart begint te maken, slaat de deur open. Het gezin heeft blijkbaar een optocht gemaakt door de trein. De twee vierzitters precies twee plekken voor mij zijn nog leeg en ze besluiten zich daar te installeren. Het is niet anders. Met een suis in mijn oor en een posttraumatisch stresssyndroom kom ik aan in Rotterdam. Ik loop een beetje door om niet al te laat op mijn werk te komen.

Vanavond mag ik weer terug.