zondag 13 mei 2018

Pijn lijden omdat we geen 5.000 euro winnen tussen 15 feestvierende Israëliërs


Massimo Ambrosini scoorde in de negentigste minuut de 2-1 voor AC Milan. Ik kreeg op dat moment een steek, een pijn door mijn hele lichaam. Verward en tegelijkertijd boos. Boos op Theo Lucius. Waarom weet ik nog steeds niet. Dat doelpunt zorgde ervoor dat PSV in 2005 niet de Champions League-finale haalde. Ik was veertien, nu ben ik zevenentwintig, maar alleen bij het horen van de naam Ambrosini voel ik de koude rillingen alweer opkomen. Het typen van dit stukje is dan ook echt een opgave voor mij.

Vijf jaar later was er opnieuw zo’n gevoel. Het was de dag van de WK-finale. Ik was op vakantie in Spanje en WE speelden tegen dat land om die gouden bokaal. Ik weet de karatetrap van Nigel de Jong nog. Ik vond op dat moment geel overdreven, ongelukje. Die scheids is partijdig. Ik was bevangen door de spanning en dacht niet helder na. Ver in de verlenging zie ik Robben doorbreken, hij gaat alleen op Casillas af. Die weet nog net een teen tegen de bal te zetten. Weer voel ik een steek. We verliezen uiteindelijk na een doelpunt van Iniesta.

Waarom vertel ik over de twee grootste trauma’s uit mijn leven als voetbalfan? Dat is om mijn pijn duidelijk te maken. De pijn die ik gisteren voelde. Ik kende de trauma’s van deze twee grote voetbalwedstrijden, maar niet van het Songfestival. Goed, ik vind het nog steeds vervelend dat Conchita Wurst de Common Linnets klopte, maar een trauma, nee. Het voordeel van het Songfestival is bovendien, er blijft een goed liedje over. Calm after the storm komt nog geregeld voorbij in mijn Spotify-afspeellijsten.

5.085 euro
Het avontuur begon begin maart. Een vriend en ik kozen er voor om samen 15 euro in te zetten op de winst van Cyprus. Toen op plek 27 bij de bookmakers en totaal niet in beeld als kanshebber. Ik vond het een leuk dance-hitje en zag dat Eleni Foureira een ster is in Griekenland. Vanaf dat moment veranderde eigenlijk niet heel veel. Cyprus bleef hangen rond de twintigste plek en die 15 euro zal nooit de 5.085 euro worden, het totaalbedrag als we wonnen.

Totdat de repetities begonnen. Eleni bleek een podiumbeest van hoog niveau. Haar manier van performen sloeg aan. Cyprus begon te stijgen bij de bookmakers. Richting de top 10, toen naar de top 5 en op de maandag dat ik aankwam in Lissabon was ze een van de topfavorieten. Op donderdag had ik een blog geschreven met de tekst: ‘Hoe een vriend en ik 5.000 euro gaan winnen met het Songfestival’. Puur om het avontuur en de spanning op te schrijven. Het maakte het Songfestival opeens net zo speciaal als een WK-voetbal.

Op dinsdag zat ik in de zaal. Ik zag hoe Eleni vlamde. Concurrent Israël stelde enigszins teleur. Netta en haar kippenact zat weliswaar goed in elkaar, maar aan het eind van het optreden raakte de zangeres buiten adem. Tussendoor gingen niet alle noten zoals ze hoorde te gaan. De hoop begon te groeien. Eleni steeg door naar de eerste plek bij de bookmakers. In de tweede halve finale zaten eigenlijk geen echte concurrenten voor de winst, oud-winnaar Alexander Rybak (Noorwegen) had een te simpel liedje en de rest was niet speciaal genoeg.

Inmiddels werd het zaterdag. Cyprus noteerde de laagste quote bij de wedkantoren dit Songfestival. De bookmakers gaven haar bijna een kans van 50% op de winst. Alleen die vervelende Netta met haar kippenhymne bleef toch maar angstvallig in de buurt. Toch kon ik me bijna niet voorstellen dat zij zou winnen. Tegen het middaguur zagen we het bedrag dat we konden incashen oplopen tot ruim over de 2.000 euro. We besloten dat niet te doen. ,,Als je met de grote knaken wil spelen, moet je strijden ook al doet het pijn.’

Jury
Nou pijn deed het. Ik stond op een groot plein, de plek waar ook de punten van Portugal werden bekendgemaakt, om mij heen stond een grote groep Israëliërs. Dat leek me toen nog een leuk idee. Eigenlijk ging alles die avond perfect. Israël had een beetje vlak optreden. Cyprus liet hun beste show van het hele festival zien. En toen werden de jurypunten bekendgemaakt.

Ik stond met klapperende oren en grote ogen te luisteren en te kijken. Israël kreeg echt verdacht veel punten. Alsof de jury wilde zeggen, doe maar lekker gek op het podium, dat hebben we liever dan een goede show. Hoewel de meeste punten naar Oostenrijk gingen, ook totaal lachwekkend overigens, verbaasde mij het meest dat Eleni niet bij de eerste drie zat. Knettergek, incapabel en ongeschikt oordeelde ik. Ik geloof dat ik nog een gefrustreerd tweetje eruit heb gegooid.

Maar toen kwamen de punten van de kijkers thuis. 30 punten was het verschil tussen Israël en Cyprus. Overbrugbaar. De twee landen bleven als laatste over. Ik stond met mijn vingers in de mond en beet een beetje. Ik voelde mij hart snel kloppen. Mijn ademhaling was onrustig. Een keer snauwde ik nog: ‘Schiet nou op verdomme.’ Toen onthulde de presentatrice waar de punten heen gingen en ik voelde een steek. Ik voelde pijn. Ik voelde een Israëliër die in mijn nek sprong. Ik hoorde mensen juichen. Ik voelde het steeds kouder worden. Ik keek om me heen. Ik stond in het midden van een stuk of 15 feestvierende Israëliërs. Die 5.000 euro bleek 0 euro en een trauma geworden.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten